Od początku XIX w., na fali rosnącej popularności talasoterapii, czyli leczenia wykorzystującego morski klimat i wodę, do Sopotu zaczęli zjeżdżać kuracjusze z różnych zakątków Europy. Już w 1811 r. znany niemiecki leksykonista Franz Passow opisywał swoje kąpiele na sopockiej plaży. W 1819 r. Carl Wagner wybudował w Sopocie niewielki zakład kąpielowy składający się z dwóch łaźni. Jednak za właściwy początek uzdrowiska w Sopocie uznaje się rok 1823, gdy osiadły w Gdańsku lekarz pochodzący z Alzacji – Jean George Haffner otworzył tu własny zakład kąpielowy, dom zdrojowy i jednocześnie objął pozycję głównego lekarza kąpieliska. Te wydarzenia otworzyły nowy rozdział w historii miejscowości. W krótkim okresie Sopot przeobraził się w renomowany kurort. Zbudowano nowoczesne obiekty lecznicze, między innymi łazienki kąpielowe oraz zakład kąpielowy wyposażony w łaźnie, inhalatorium i sprzęty rehabilitacyjne, powstały też sanatoria. Po II wojnie światowej kontynuowano uzdrowiskowe tradycje. W mieście działało 5 szpitali. W 1956 r. dzięki zaangażowaniu dr Jadwigi Titz-Kosko powstał Szpital Reumatologiczny. Publikacja jest pierwszą próbą rzetelnego przedstawienia dwustuletniej historii lecznictwa w Sopocie.
Książka wydana przez Muzeum Sopotu w 2020 r.
Wersja językowa: polsko-angielska.
